Zapraszamy na kolejne spotkanie z cyklu Życie Ma Sens. Jutro o 18:00 na Foksal 8 wykład - Księga, która zmieniła historię świata. Prowadzi pastor Mariusz Maikowski. Więcej informacji:
Autor: Włodzimierz Bednarski Czy adwentyści są sektą? Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie jest „sektą” Czy w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego występuje „postawa sekciarska”? Na początku wyjaśniamy, że zajmujemy się w tym artykule Kościołem Adwentystów Dnia Siódmego, a nie innymi wyznaniami, których członkowie zaliczani są także do adwentystów. W Polsce znane są przynajmniej dwa takie inne wyznania: Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny Kościół Reformowany Adwentystów Dnia Siódmego Członkowie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego bardzo protestują, gdy ktoś z katolików nazwie ich wyznanie sektą. Powołują się między innymi na to, że ich wyznanie ma z Kościołem Rzymsko-Katolickim podpisaną wspólną umowę, w której ten ostatni nie pozwala swoim członkom nazywać adwentystów „sektą”. Równocześnie nie przeszkadza im zaliczać Kościół Rzymsko-Katolicki do „Babilonu” i „odstępstwa”: „Ellen G. White tak interpretuje tę część proroctwa: »Babilon nazwany jest ‘matką wszetecznic’. Jej córki symbolizują kościoły, które zachowują nauki matki i jej tradycje oraz idą za jej przykładem, poświęcając prawdę i akceptację przez Boga w celach zawarcia nieprawego związku ze światem. Poselstwo z 14 rozdziału księgi Objawienia musi dotyczyć tych społeczności religijnych, które niegdyś były czyste, a potem wkradło się do nich zepsucie. Ponieważ poselstwo to występuje po ostrzeżeniu mówiącym o czasie sądu ... nie może dotyczyć jedynie Kościoła rzymskokatolickiego, gdyż ten pogrążony jest w stanie odstępstwa już od wielu stuleci...«” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 282-283). Jeśli tak jest, że Kościół Rzymsko-Katolicki jest częścią „Babilonu” i „odstępstwa”, to z kim adwentyści podpisali umowę? Czyż sami by nie nazwali takiego zachowania ‘ssaniem mleka Babilonu’? Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie jest „sektą” Poniżej zamieszczamy najistotniejsze fragmenty wspomnianego dokumentu, na który powołują się adwentyści. Cały tekst poniższego oświadczenia zamieszczony jest w kilku miejscach w Internecie. Cytujemy z niego wprowadzenie i dwa najistotniejsze punkty. OŚWIADCZENIE Rady Konferencji Episkopatu do Spraw Ekumenizmu Kościoła Katolickiego w Polsce i Zwierzchności Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce z okazji 15-lecia międzywyznaniowego dialogu Z okazji 15-lecia międzywyznaniowego dialogu katolicko-adwentystycznego, prowadzonego w ramach Zespołu Rozmów Bilateralnych, w składzie ze strony adwentystycznej - ks. prof. dr hab. Zachariasz Łyko, ks. mgr Andrzej Siciński i ks. dr hab. Bernard Koziróg, a ze strony katolickiej - ks. prof. dr hab. Lucjan Balter, ks. prof. dr hab. Michał Czajkowski i ks. dr Marcin Wojtowicz, odbyło się w dniu 14 grudnia 1999 w sali prymasowskiej przy ul. Miodowej 19 w Warszawie, uroczyste Jubileuszowe Spotkanie Rady Konferencji Episkopatu do Spraw Ekumenizmu Kościoła Katolickiego i Zwierzchności Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Na Jubileuszowym Spotkaniu, w którym wzięli udział, oprócz ww. członków Zespołu, ze strony katolickiej: ks. abp prof. dr hab. Alfons Nossol – przewodniczący Rady Konferencji Episkopatu do Spraw Ekumenizmu, ks. bp dr. sen. Władysław Miziołek – wiceprzewodniczący Rady, ks. bp prof. dr hab. Jan Bernard Szlaga – członek Rady, ks. prof. dr hab. Piotr Jaskóła - sekretarz Rady, ks. dr Wojciech Hanc – członek Rady i ks. dr Krzysztof Różański – członek Rady, a ze strony adwentystycznej ks. mgr Władysław Polok – przewodniczący Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i ks. lic. Jan Krysta – przewodniczący Diecezji Południowej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, przyjęto następujące oświadczenie: (...) 4. Z ubolewaniem jednak stwierdzamy przypadki odmawiania przez różne kręgi religijne i świeckie Kościołowi Adwentystów Dnia Siódmego statusu eklezjalnego i określania go mianem „sekty”. Stanowisko takie jest nie do przyjęcia i uważamy, że wielce szkodzi naszym wzajemnym stosunkom i prowadzonemu owocnie od wielu lat międzywyznaniowemu dialogowi. 5. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego nie może być traktowany ani jako „nowy ruch religijny”, gdyż istnieje już na Ziemiach Polskich od przeszło 110 lat, ani jako „sekta”, gdyż po pierwsze – posiada określoną doktrynę, organizację i obrzędy kultowe, po drugie – pielęgnuje w swej nauce i służbie główne zasady wiary chrześcijańskiej na czele z wiarą w Trójcę Przenajświętszą, a po trzecie – nie mają do niego zastosowania żadne znamiona, charakterystyczne dla sekt, opisane w dokumencie watykańskim „O nowych ruchach religijnych i sektach” z roku 1986. Kościół Adwentystyczny, należący do Kościoła Chrystusowego, posiada w Polsce ustawową formę regulacji swego statusu prawnego, wnosi pozytywne wartości religijno-moralne w życie naszego społeczeństwa i z szacunkiem odnosi się do Kościoła Katolickiego, jak również innych Kościołów chrześcijańskich oraz wspólnot religijnych i społecznych w duchu Ewangelii, praw człowieka oraz zasad wolności religii i przekonań. Czy dla wszystkich chrześcijan adwentyści nie są sektą? Jak widzimy z powyższego tekstu, katolikom w Polsce nie wolno mówić o „adwentystycznej sekcie”, myśląc o Kościele Adwentystów Dnia Siódmego. W związku z tym rodzą się jednak następujące pytania: Czy adwentyści zadbali o to, by nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie podpisać z Kościołem Rzymsko-Katolickim podobne oświadczenia? Czy adwentyści podpisali podobne oświadczenia z innymi kościołami chrześcijańskimi w Polsce i na świecie (protestanckimi, prawosławnymi)? Myślimy, że tak nie jest, gdyż w powyższym oświadczeniu napisano: Z ubolewaniem jednak stwierdzamy przypadki odmawiania przez różne kręgi religijne i świeckie Kościołowi Adwentystów Dnia Siódmego statusu eklezjalnego i określania go mianem „sekty”. Czy adwentyści szanują Kościół Rzymsko-Katolicki? Autor tego artykułu, znając literaturę adwentystyczną, nie może się w pełni zgodzić z takim sformułowaniem powyższego Oświadczenia: Kościół Adwentystyczny (...) z szacunkiem odnosi się do Kościoła Katolickiego. Owszem znane są autorowi tego artykułu ekumeniczne postawy poszczególnych adwentystów (np. S. Bacchiocchi i jego książka pt. Od soboty do niedzieli), ale i znane są skrajne postawy przypominające te, które występują w sektach (patrz np. powyżej cytowane słowa z książki pt. Apokalipsa). O „szacunku” do Kościoła Katolickiego piszemy też poniżej, przedstawiając cytaty z dzieł teologów adwentystycznych. Trójca Święta i Bóstwo Chrystusa Autor artykułu nie może się też w pełni zgodzić z poniższymi słowami z pochodzącymi z powyższego Oświadczenia, że kościół adwentystów: pielęgnuje w swej nauce i służbie główne zasady wiary chrześcijańskiej na czele z wiarą w Trójcę Przenajświętszą. W Kościele Adwentystów Dnia Siódmego wiara w Trójcę Świętą jest inna od tej, którą pielęgnuje chrześcijaństwo (o czym sami też wspominają, patrz poniżej). Adwentyści przede wszystkim utożsamiają Jezusa Chrystusa z archaniołem Michałem: „Dokładna analiza tekstów biblijnych odnoszących się do Michała wskazuje bez wątpienia, że nie chodzi o kogo innego jak o samego Jezusa Chrystusa” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 195). Kolejną niekonsekwencją chrystologiczną jest to, że adwentyści odrzucają wiarę w duszę nieśmiertelną i zaprzeczają tym samym, że Jezus Chrystus egzystował po śmierci, przed swoim zmartwychwstaniem. Tym samym jakby stwierdzają, że przez trzy dni Trójca Święta nie istniała, w którą przecież wierzą! Dla nas zaś Trójca Święta jest wieczna. Oto ich jedno z zaprzeczeń dotyczące nauki o nieśmiertelności duszy: „Jedynym, który obiecał Adamowi życie dzięki nieposłuszeństwu, jest wielki oszust, a oświadczenie węża skierowane do Ewy w raju: »Na pewno nie umrzecie«, było pierwszym kazaniem na temat nieśmiertelności duszy. To właśnie oświadczenie, oparte wyłącznie na autorytecie szatana, rozbrzmiewa z ambon chrześcijaństwa, a większość ludzi przyjmuje je tak chętnie, jak to uczynili pierwsi rodzice” (Wielki bój E. G. White, Warszawa 1983, s. 414-415). Oczywiście z duszą nieśmiertelną adwentyści nie walczyli od samego początku, lecz dopiero po roku 1846: „Wkrótce doktryna adwentyzmu wzbogacona została o dalsze nauki biblijne, np. naukę o śmiertelności duszy (...) doktrynalne zdefiniowanie ich nastąpiło na szeregu konferencji, odbytych w okresie od kwietnia do listopada roku 1848...” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 37-38). Nie jest też tak, iż adwentyści zawsze wierzyli w Trójcę Świętą i Bóstwo Chrystusa, pomimo, że w Polsce istnieją „od przeszło 110 lat”. Na oficjalnej stronie internetowej Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego ( zamieszczono w roku 2009 felieton pt. Trójca w historii Kościoła Adwentystycznego, w który zawarto takie oto rozdziały: 1) Okres do roku 1890 – niepodzielne rządy antytrynitaryzmu. 2) Lata 1890-1900 – trynitaryzm w powijakach. 3) Lata 1900-1931 – burzliwy okres przejściowy. 4) Lata 1931-1957 – na scenę wkracza trynitaryzm. ( Obecnie artykuł ten znajduje się tu: Autorem tego felietonu jest dr Merlin D. Burt, który sprawuje funkcję dyrektora Centrum Badań Adwentystycznych przy Uniwersytecie im. Johna Andrewsa w Barrien Springs w stanie Michigan (USA). Już z powyższego wprowadzenia widać, że przez wiele lat adwentyści zaprzeczali Bóstwu Jezusa i nauce o Trójcy Świętej, do czego się sami przyznają. O okresie pierwszym na przykład w opracowaniu tym napisano: „W literaturze Kościoła adwentystycznego niemal do XX wieku raczej jednomyślnie wypowiadano się przeciw odwiecznej boskości Jezusa i osobowości Ducha Świętego. Wcześniej niektórzy nawet wyrażali przekonanie, jakoby Chrystus został stworzony”. O okresie trzecim napisano następująco: „Podczas pierwszych trzech dziesięcioleci XX wieku Kościół był podzielony co do stanowiska w kwestii bóstwa Chrystusa. W dalszym ciągu unikano w druku słowa Trójca”. Jeszcze w okresie czwartym byli też tacy w kościele adwentystycznym, którzy negowali Bóstwo Jezusa: „W latach 40 stale poszerzające się grono członków Kościoła wierzyło w odwieczne, samoistne bóstwo Chrystusa i w osobowość Ducha Świętego, choć byli też i tacy, którzy i biernie, i czynnie nie przystawali na zmianę”. Także i dziś w kościele adwentystycznym wraca problem Bóstwa Jezusa i Trójcy Świętej o czym napisano w pierwszych zdaniach cytowanego felietonu: „W ciągu ostatnich dziesięciu lat w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego rozkrzewiły się poglądy o charakterze antytrynitarnym, na co złożyły się cztery czynniki: Dostęp do informacji za pośrednictwem Internetu. Antytrynitaryzmu nadal trzyma się kilka innych adwentystycznych ugrupowań wyrosłych z ruchu millerowskiego, Kościół Boży Dnia Siódmego, Ogólnoświatowy Kościół Boży (pogląd już zaniechany), Kościół Boży w Jezusie Chrystusie (tzw. Adwentyści Nadchodzącego Wieku) czy Świadkowie Jehowy (powstali z łona Kościoła Chrześcijan Adwentystów). Warto zauważyć, że Kościół Chrześcijan Adwentystów, podobnie jak Adwentyści Dnia Siódmego, z czasem przyjął stanowisko trynitarne. Niektórzy sądzą, jakoby nauka o Trójcy miała rodowód rzymskokatolicki, dlatego musi być błędna. Wielu nie zdaje sobie sprawy, że ujęcie Trójcy w Kościele powszechnym różni się od adwentystycznego, biblijnego. Katolicy na przykład wierzą pod wpływem greckiej filozofii w wieczne zrodzenie Syna oraz niewzruszoność Boga. Chyba najistotniejszą przyczyną jest to, że od kilkudziesięciu lat część adwentystów dnia siódmego myśli o swoistym neorestoracjonizmie w postaci powrotu do wiary pionierów. Niektórzy nie akceptują dynamiki teologii adwentystów dnia siódmego”. Widzimy z powyższego, że zarówno w początkach adwentyzmu, jak i dziś, w kościele adwentystycznym było i jest wielu negujących Bóstwo Jezusa. Mało tego adwentyści sami piszą, że „ujęcie Trójcy w Kościele powszechnym różni się od adwentystycznego”. Czy w Kościele Adwentystów Dnia Siódmego występuje „postawa sekciarska”? Chociaż, według powyżej cytowanego Oświadczenia, katolik nie powinien uważać wyznania adwentystów za „sektę”, to jednak nikt nie zabroni mu dostrzegać często występującą „postawę sekciarską” i to zarówno u niektórych teologów adwentystycznych, jaki i u wielu szeregowych wyznawców adwentyzmu. Autor artykułu, mając kontakt z literaturą adwentystyczną i wyznawcami tego kościoła, mógł tego doświadczyć. Poniżej przedstawia wiele cytatów z literatury adwentystycznej, które są bardzo podobne do tych, jakie występują w publikacjach różnych sekt. Przede wszystkim, jeden z teologów adwentystów, W. Polok (wymieniony w powyższym Oświadczeniu), nazywa dzieło prorokini adwentystycznej „natchnionym” i to książkę, którą tu też kilka razy cytujemy: „Ellen. G. White, autorka natchnionego dzieła »Wielki bój« daje przepiękny obraz wybawienia...” (Daniel a współczesność W. Polok, Warszawa 1982, s. 142). Z kolei inny teolog adwentystów, Z. Łyko, pisze w Przedmowie, że książka ta nie ma „charakteru ściśle naukowego”, z czym w pełni się zgadzamy: „Dzieło E. G. White nie ma charakteru ściśle naukowego” (Wielki bój E. G. White, Warszawa 1983, s. 9). Trudno jednak oczekiwać od E. G. White (1827-1915) naukowości, skoro adwentyści piszą, że ukończyła ona tylko trzy klasy szkoły podstawowej (tekst patrz poniżej). Wymieniony w Oświadczeniu teolog adwentystyczny Z. Łyko, pisze o „natchnieniu” jej dzieł następująco: „Dzieła E. G. White nie posiadają autorytetu kanonicznego (nie wchodzą w skład kanonu Pisma Świętego) i nie są stawiane na równi z Biblia, uważane są jednak za natchniony, a przez to bardzo cenny wykład Pisma Świętego, przy czym ich inspirowany charakter uzależniony jest od zgodności z Biblią” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970, s. 142-143). „Pisma E. G. White uważane są jedynie za natchniony wykład Pisma Świętego, przy zachowaniu wyłącznego autorytetu Biblii” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 41). Oto fragmenty z jednego z „natchnionych dzieł”, w którym autorka (E. G. White) nazywa papiestwo „bestią”, „małym rogiem” i „człowiekiem grzechu”: „Pogaństwo ustąpiło miejsca papiestwu. Smok dał bestii władzę, »siłę swoją i tron swój, i wielką moc« (Obj. 13, 2). Rozpoczęło się 1260 lat ucisku papieskiego, przepowiedzianego w proroctwach Daniela i Objawienia (por. Dan. 7, 25; Obj. 13, 5-7). Chrześcijanie musieli wybierać pomiędzy wyrzeczeniem się prawdziwej wiary i przyjęciu kultu papieskiego i papieskich zwyczajów a życiem w więzieniach, torturami, stosem lub śmiercią pod siekierą kata. Wypełniły się słowa Chrystusa: »A będą was wydawać i rodzice, i bracia, i krewni, i przyjaciele, i zabijać niektórych z was, i będziecie znienawidzeni przez wszystkich dla imienia mego« (Łuk. 21, 16,17)” (Wielki bój E. G. White, Warszawa 1983, s. 43-44). „Szczególnie charakterystyczną cechą zwierzęcia, a tym samym jego posągu jest łamanie przykazań Bożych. Daniel mówi o »małym rogu«, tj. papiestwie, że »będzie zamyślał odmienić czasy i zakon« (Dan. 7, 25). Paweł nazywa tę samą moc »człowiekiem grzechu«, który wywyższy się ponad Boga. Pierwsze proroctwo jest uzupełnieniem drugiego” (jw. s. 344). Cytowane „natchnione dzieło” adwentystyczne pełne jest ataków na Kościół Rzymsko-Katolicki, nazywany papiestwem. Właściwie można powiedzieć, że jest to prawie jedyny temat tej książki. Adwentyzm z całą szczerością i pełną determinacją naucza o tym, że „bestią”, którego liczbą jest „666” (Ap 13:18), jest papież (patrz np. Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 227-238). Oto słowa ze wskazanej publikacji książkowej: „Ale w czyim imieniu przemawia rzekomy »Vicarius Filii Dei«? Oficjalnie w imieniu Ojca, Syna i Ducha świętego. Ale czy Bóstwo może mieć coś wspólnego z tak wysoko postawioną osobistością, która według wypowiedzi oficjalnych i przez nikogo nie zdementowanych przewyższa Boga, Jezusa Chrystusa; której nie wiąże »ani nauka apostołów, ani słowa ewangelii, które nie mają prawa mu rozkazywać« bowiem »robi cokolwiek sam chce, nawet rzeczy ludziom niedozwolone«?” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 237-238). Interesujące jest to, że autor tej książki sam przyznał, że ‘jego’ sekciarska interpretacja pojawiła się dopiero w 1500 lat po Apostołach: „Pierwszym, który zastosował liczbę 666 do tytułu Vicarius Filii Dei był mistrz Andreas Helwig (ok. 1572-1643)” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 236). Ten współczesny teolog adwentystyczny (A. Godek) ukazuje jak najbardziej swoją „postawę sekciarską”: „Gdy Kościół coraz bardziej oddalał się od nauki apostolskiej stopniowo akceptował praktyki pogańskie. Fałszywe nauki zajęły miejsce prawdy Bożej – czystej ewangelii. Między innymi wprowadzono także fałszywy dzień odpoczynku” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 249). Tak na marginesie warto zastanowić się nad tym, czy cytowany teolog zdaje sobie sprawę z tego, że wyliczenie dotyczące roku 1844 (najważniejsza data adwentystów, podobnie jak rok 1914 u Świadków Jehowy!), nie należy do spuścizny „nauki apostolskiej”! Oto kolejne interesujące nas fragmenty, ukazujące „postawę sekciarską” teologów adwentystycznych i E. G. White (1827-1915), ich prorokini i prekursorki, na której oni się wzorują: „I tu znów dobrze będzie oddać głos pisarce Ellen G. White: »Zwierzę z dwoma rogami namówi mieszkańców ziemi, ‘by postawili posąg zwierzęciu, a potem rozkaże wszystkim, aby przyjęli znamię zwierzęcia’. Proroctwo to wypełni się wtedy, gdy w kraju tym wyjdzie powszechny zakaz [w cytowanym dziele jest słowo „nakaz”! (s. 447)] święcenia niedzieli, którą Rzym uważa za szczególny znak swej władzy ... Zarówno w Europie jak i na kontynencie amerykańskim odda się hołd papiestwu przez święcenie niedzieli – uznanie zarządzenia opartego wyłącznie za autorytecie Kościoła rzymskiego ... Już obecnie czyni się kroki zmierzające do wymuszenia niedzieli ... Kto będzie wierny i posłuszny Słowu Bożemu ściągnie na siebie prześladowanie i potępienie« (dz. cyt. [Wielki bój])” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 251). „Kościół powoli ale systematycznie przestawał być »córką Syońską« jak nazywano wybrany lud Boży w starożytności, ale »wielką wszetecznicą« mocno spokrewnioną z pogaństwem. Dla przykładu tzw. »klucze Piotra« wyszyte na rękawach szat liturgicznych papieża, a więc noszonych przez głowę Kościoła rzymskiego nie są w rzeczywistości żadnymi kluczami apostoła Piotra (...) lecz przerobionymi na chrześcijańskie pogańskimi kluczami Janusa i Kybele. Wiele świąt kościelnych pochodzi z pogaństwa, a wśród nich także największe chyba święto obowiązujące w Kościele katolickim – Boże Narodzenie” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 231). „Tak więc smok – w tym przypadku cały zestaw religii pogańskich, zwierzę – papiestwo jako władza religijno-polityczna oraz fałszywy prorok, uosobienie upadłego protestantyzmu oto owa »trójca«” (jw. s. 310). „Biblijna Wieczerzę Pańską zastąpiono bałwochwalczą ofiarą mszy świętej. Kapłani podczas tej bezsensownej komedii udawali, że dokonują przemiany zwykłego chleba i wina na rzeczywiste ciało i krew Chrystusa i z bluźnierczym przekonaniem twierdzili, że mają moc »tworzenia« Boga, Twórcy wszechrzeczy” (Wielki bój E. G. White, 1983, s. 47). Przytaczany teolog adwentystyczny (A. Godek) z wielką pieczołowitością cytuje co rusz swoją prekursorkę E. G. White: „»Przez dwie błędne nauki – nieśmiertelność duszy i święcenie niedzieli – szatan zwodzi ludzi. Pierwszy błąd stwarza podatny grunt dla spirytyzmu, natomiast drugi jest pomostem, łączącym z Rzymem. Protestanci Stanów Zjednoczonych będą pierwszymi, którzy wyciągną rękę nad przepaścią, aby uchwycić dłoń spirytyzmu« (E. G. White, dz. cyt., s. 455)” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 311). Natomiast Z. Łyko podkreśla, że adwentyzm jest „kościołem ostatków” ludu Bożego, który pojawił się w roku 1844, w czasach końcowych: „Niemniej jednak, Kościół ten, zwiastując orędzie Boże, , już teraz staje się ośrodkiem skupienia »ostatków« ludu Bożego, ze wszystkich narodów, ras i języków, wspólnot i religii; łączy tych wszystkich ludzi dobrej woli, którzy ponad wszystko wybierają »przykazania Boże« i »wiarę Jezusa«” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 365). „(...) data ta przypada na rok 1844 po Chr. W tym momencie ludzkość wkroczyła w czasy końcowe, eschatologiczne i żyje obecnie w wielkiej »godzinie sądu Bożego«” (jw. s. 302; por. s. 318 – „czas końca”, „czas ostatni”, „ostateczny”). Widzimy z powyższego, że chociaż adwentyści, według powyższego Oświadczenia, nie są „sektą”, to jednak nie ustrzegli się „sekciarskiej postawy”, gdy interpretują Pismo Święte. Wszelkie zło opisywane w Biblii i występujące w świecie łączą z Kościołem Rzymsko-Katolickim. Prawdopodobnie nie mają nic dobrego do powiedzenia o nim, a tym bardziej według swej wykładni ksiąg Daniela i Apokalipsy (patrz np. Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988; Daniel a współczesność W. Polok, Warszawa 1982). Cytowane dzieła adwentystyczne są drukowane nadal i polecane wszystkim członkom tego kościoła. Jeśli poglądy wyrażane w nich nie są „postawą sekciarską”, to gdzie takowa występuje? Jeśli poglądy w nich precyzowane nie są objawem „postawy sekciarskiej”, to która sekta ma bardziej skrajne pomysły i wykładnie? Na zakończenie przytaczamy kilka danych dotyczących życia prorokini adwentystycznej E. G. White (1827-1915), którą dziś wielu teologów adwentystycznych naśladuje w swym piśmiennictwie i na której spuściznę się powołuje: „W grudniu 1844 objawił się w jej życiu charyzmat profetyczny, który odtąd towarzyszył jej do końca życia” (Adwentyzm Z. Łyko, Warszawa 1970 s. 141). „Kościół adwentystów dnia siódmego wierzy, że w okresie największej potrzeby – powstawania Kościoła i budowania jego podstaw doktrynalnych przejawiło się działanie ducha proroctwa w życiu i działalności Ellen Gould White z domu Harmon” (Apokalipsa A. Godek, Warszawa 1988, s. 321). „Już w okresie wczesnego dzieciństwa Ellen uległa nieszczęśliwemu wypadkowi, którego omal nie przypłaciła życiem. W wieku 9 lat w drodze powrotnej ze szkoły została uderzona kamieniem w twarz w okolicy nosa. Przez trzy tygodnie była nieprzytomna, a w późniejszym czasie bardzo cierpiała z powodu poważnego uszkodzenia nosa. W tym samym mniej więcej czasie zachorowała na tzw. wówczas »wodne suchoty« i lekarze dawali jej najwyżej kilka miesięcy życia” (jw. s. 322). „Ta skromna, bogobojna niewiasta nie mająca żadnego przygotowania literackiego z wykształceniem 3 klas szkoły podstawowej pozostawiła po sobie ponad stron druku w tym takie wspaniałe książki jak: »Wielki Bój«, »Życie Jezusa«, »Droga do Chrystusa«, »Świadectwa dla zboru« (9 tomów), »Chrześcijański dom« i inne. Znajdują się w nich głęboko natchnione rady dotyczące życia chrześcijańskiego” (jw. s. 327). „Traktujemy ją i jej pisma jako spełnienie obietnicy Bożej w czasach ostatecznych w postaci daru proroczego dla Kościoła...” (jw. s. 328). „Ellen. G. White, autorka natchnionego dzieła »Wielki bój« daje przepiękny obraz wybawienia...” (Daniel a współczesność W. Polok, Warszawa 1982, s. 142). Oto zaś te niektóre jej „głęboko natchnione rady dotyczące życia chrześcijańskiego”: „Pokazano mi, że Bóg nie chciał, aby ludzie spożywali mięso. Przeznaczył im inną dietę...” (Chrześcijanin a dieta E. G. White, Warszawa 1993, s. 57-58). „To dla dobra członków ostatniego Kościoła Pan radzi im porzucić pokarmy mięsne, herbatę, kawę i inne szkodliwe produkty. Jest pod dostatkiem innych rzeczy z których możemy korzystać, a które są zdrowe i dobre” (jw. s. 265). „Dieta mięsna dąży do rozwinięcia zwierzęcości w człowieku. Rozwój zwierzęcości osłabia duchowość, czyniąc umysł niezdolnym do zrozumienia prawdy...” (jw. s. 266). „Światło, jakie mi zostało dane, wskazuje, że w niedługim czasie, będziemy musieli porzucić jedzenie wszelkich pokarmów zwierzęcych. Nawet mleko trzeba będzie porzucić...” (jw. s. 267). „Dieta mięsna jest kwestią poważną. Czy ludzie mają odżywiać się mięsem? Odpowiedź, zgodnie ze światłem otrzymanym od Boga, brzmi: Nie, stanowczo nie...” (jw. s. 270). „Otrzymałam pouczenie, że spożywanie mięsa prowadzi do zezwierzęcenia natury i pozbawienia mężczyzn i kobiet miłości i przyjaźni, jaką powinni mieć do siebie nawzajem (...) potrawy mięsne nie są właściwym pokarmem dla ludu Bożego...” (jw. s. 271). „Mamy pod dostatkiem dobrych rzeczy dla zaspokojenia głodu bez potrzeby wprowadzania trupów do swego jadłospisu i podawania ich na stół” (jw. s. 272). Najważniejsze jednak jest to, że ta ‘natchniona’ pisarka adwentystyczna uchodzi za „fałszywą prorokinię”, co pośrednio przyznają adwentyści. Potwierdzają oni, że E. G. White oczekiwała i rozgłaszała, że Jezus powróci w wpierw w roku 1843, a później w roku 1844: „W latach 1840 i 1842 brała udział, wraz z innymi członkami swej rodziny, w zebraniach millerystów organizowanych w mieście Portland. Z zainteresowaniem przyjęła poglądy adwentowe głoszone przez Williama Millera i jego współpracowników, z ufnością oczekując powrotu Zbawiciela, najpierw w roku 1843, a następnie w roku 1844. Ellen aktywnie uczestniczyła w pracach ruchu, głosząc poselstwo o drugim adwencie wśród rówieśników” (Nauki Pisma Świętego Z. Łyko, Warszawa 1989, s. 441).
Adwentyści dnia siódmego to najliczniejsza wspólnota adwentystów, której początki sięgają 1845 r. Nazwa Adwentyści Dnia Siódmego została przyjęta w 1860 r. w Battle Creek w stanie Michigan w Stanach Zjednoczonych, a Kościół ten został oficjalnie utworzony na Generalnej Konferencji w 1863 r. (wtedy ruch łączył 125 zborów
Ten artykuł od 2014-01 wymaga zweryfikowania podanych podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon ((Dopracować)) z tego artykułu. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch ReformacyjnySeventh Day Adventist Reform Movement Klasyfikacja systematyczna wyznania Chrześcijaństwo └ Protestantyzm └ Adwentyzm └ Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ustrój kościelny Prezbiterianizm Prądy teologiczne Adwentyzm Nurty pobożnościowe Milleryzm Siedziba Roanoke, Wirginia Zwierzchnik• tytuł zwierzchnika Eli TenorioPrezydent Generalnej Konferencji Organ ustawodawczy Generalna Konferencja Zasięg geograficzny ponad 130 krajów świata[1] Historia Utworzono• wydzielono z 1925GothaKościół Adwentystów Dnia Siódmego Dane statystyczne (2019) Wierni ok. 42 000[1] (w Polsce 35[2]) Strona internetowa Postacie William Miller Joshua V. Himes Josiah Litch George Storrs Ellen G. White James S. White Joseph Bates John Nevins Andrews Uriah Smith John Harvey Kellogg Richards Ludwig Richard Conradi Andreasen Le Roy Froom Samuele Bacchiocchi Mark Finley Ted Wilson Polska Wyższa Szkoła Teologiczno-Humanistyczna Wyższa Podkowiańska Szkoła Medyczna Wydawnictwo „Znaki Czasu” Ośrodek Radiowo-Telewizyjny „Głos Nadziei” Korespondencyjna Szkoła Biblijna pokażdyskusjaedytujKościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny, tzw. adwentyści reformowani, (ang. Seventh Day Adventist Reform Movement, w skrócie SDARM) – międzynarodowa organizacja religijna licząca w 2019 około 45 tysięcy wiernych w ponad 130 krajach świata[1], z czego w Polsce 35 osób i 6 duchownych w 1 zborze[2]. Władze Kościoła znajdują się w Roanoke, w Wirginii, Stany Zjednoczone. Działalnością ogólnoświatową zarządza Generalna Konferencja. Oficjalnie został zorganizowany w roku 1925, choć jako ruch istnieje od roku 1914. Jest chrześcijańskim Kościołem protestanckim o charakterze adwentystycznym. Jest całkowicie niezależny od innych Kościołów, w tym także od Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Powstanie i historia Geneza Historia Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny sięga 1914 roku, kiedy nastąpiła mobilizacja wojska w Niemczech i Adwentyści musieli ustosunkować się do zaistniałej sytuacji (tzw. Wielki Kryzys, tj. I wojna światowa). Przewodniczący Zjednoczenia Wschodnioniemieckiego Schuberth wraz z kolegium zatwierdzili, że wezwani do wojska Adwentyści winni służyć armii (również z bronią w ręku) i uczestniczyć w sobotę w obronie swego kraju. Choć stanowisko władz kościoła było w tej sprawie jednoznaczne, mała grupa wiernych nie podporządkowała się temu postanowieniu uważając je za sprzeczne z Bożym prawem (2 Mojż. 20, 8-10. 13) i zasadą miłości nieprzyjaciół (Mat. 5, 44), a także przedwojennym stanowiskiem Kościoła w tej kwestii[3]. Odmawiający służenia w armii członkowie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego ostatecznie zostali wykluczeni z Kościoła. Z tej przyczyny wykluczono ponad 2000 członków Kościoła z Niemiec[4]. Również w innych krajów Europy istniały niewielkie grupy, które odmówiły służby wojskowej. Po zakończeniu wojny, próby pojednania między wykluczonymi a Kościołem, mające miejsce w latach 1920 i 1922 zakończyły się niepowodzeniem. Z tego względu w dniach 14–20 lipca 1925 r. podczas pierwszej sesji Generalnej Konferencji w Gocie (Niemcy) Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny został oficjalnie zorganizowany jako odrębna organizacja religijna. Podczas II wojny światowej Kościół Adwentystów Dnia Siódmego postąpił podobnie, jak w przypadku pierwszej[5]. Zatwierdziło to ostatecznie i nieodwołalnie rozłam z 1914 r. i brak możliwości pojednania między Kościołem Adwentystów Dnia Siódmego a Ruchem Reformacyjnym. Dlatego też w roku 1949 Generalna Konferencja Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny po czasie delegalizacji wojennej została ponownie zarejestrowana jako korporacja. Generalna Konferencja miała pierwotnie swoją siedzibę w Isernhagen, Niemcy, następnie w Bazylei, Szwajcaria. Po II wojnie światowej władze przeniesiono do Sacramento, Kalifornia, USA. Obecnie znajdują się w Roanoke, Wirginia, USA. Adwentyści reformowani a prześladowania hitlerowskie Członkowie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny byli szczególnym obiektem prześladowań hitlerowskich. Wynikało to z „odmawiania wszelkiej służby wojskowej, nieużywania niemieckiego pozdrowienia, niewspierania narodowosocjalistycznych instytucji, takich jak: NSV, RLB, WHM, nastawienia międzynarodowego, nieuznawania żadnej ojczyzny i nazywania ludzi braćmi”[6]. Wielu Adwentystów Reformowanych zostało zamordowanych w okrutny sposób, np.: „Brata Ślachetkę rozebrano i związanego rzucono na dziedziniec, pewien gestapowiec skacząc deptał mu klatkę piersiową, aż została ona zmiażdżona i wówczas śmierć uwolniła brata Szlachetkę od tych strasznych tortur”[7]. Już 29 kwietnia 1936 r. zdelegalizowana została działalność Kościoła na podstawie dokumentu Pruskiej Tajnej Policji Państwowej: „Na podstawie § 1 VO prezydenta Rzeszy dla ochrony narodu i państwa z dn. ( I S. 83) na obszarze całego państwa zostaje rozwiązana i zakazana sekta «Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny». Mienie zostaje skonfiskowane. Działanie wbrew temu zarządzeniu, będzie karane na podstawie § 4 VO z dn. r. Powód: «Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny» pod płaszczykiem działalności religijnej realizuje cele, które są sprzeczne ze światopoglądem socjalizmu narodowego. Zwolennicy tej sekty odmawiają udziału w służbie wojskowej i nie chcą stosować Niemieckiego pozdrowienia”[8]. Adwentyści Reformowani nie stosowali się do tego zarządzenia, nadal realizując swoje cele, czego przykładem jest pastor Johann Hanselmann, przewodniczący Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny na Niemcy wschodnie, który został aresztowany i zamordowany w obozie Sachsenhausen w 1942 r. Jako powód podano: „Oskarżony objeżdżał wymieniony rejon – Saksonię, Brandenburgię, Pomorze, Śląsk i Prusy Wschodnie swoim samochodem i szukał zwolenników tej sekty, miał godziny biblijne i podawał Wieczerzę Pańską...”[9]. Akt oskarżenia do drugiego procesu w Halle brzmiał: „Oskarżony był wcześniej kaznodzieją sekty «Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny», która na całym obszarze Rzeszy została rozwiązana i zakazana przez rozporządzenie zastępcy szefa Tajnej Państwowej Policji z dn. r. Sekta ta, posiadająca swoją siedzibę w Isernhagen, odłamała się w 1914 r. od dużego Zboru Adwentystów, ponieważ Adwentyści udzielając swoim zwolennikom zezwolenia na wykonywanie służby wojskowej, odstępują od swoich zasad. Reformatorzy byli zdania, że Adwentyści nie powinni swoim członkom udzielać takiego zezwolenia. Przeciwności te między Adwentystami a Reformatorami zaostrzyły się jeszcze bardziej po narodowym powstaniu. Podczas gdy zwolennicy Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego stanęli całkowicie po stronie narodowosocjalistycznej władzy, zastosowali się do niemieckiego pozdrowienia, posyłali swoje dzieci do narodowosocjalistycznych organizacji i wykonywali służbę wojskową, zwolennicy Ruchu Reformacyjnego trzymali się niewzruszenie swoich starych zasad. Pod płaszczykiem ruchu religijnego zmierzają do celów sprzecznych ze światopoglądem socjalizmu narodowego… Reformatorzy reprezentują stanowisko, że rozkazowi mogą podporządkować się jedynie wtedy, jeżeli nie jest on sprzeczny z zasadami Biblii, ponieważ oni więcej muszą słuchać Boga niż ludzi.”[10]. Nauka i działalność Kościoła Bóg i człowiek Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny wierzy w Boga w Trzech Osobach – Ojca, Syna i Ducha Świętego (1J 5,7; Mt 28,19), który stworzył świat w ciągu sześciu literalnych dni (Rdz 1). Człowiek miał od początku wolną wolę. Pierwsza para ludzka zgrzeszyła za namową szatana – upadłego anioła (Iz 14,12), straciła nieśmiertelność i potrzebuje zbawienia. Zbawienie Zbawienie uważane jest za dar łaski Bożej udzielany człowiekowi niezależnie od uczynków, a przez wiarę w pojednawczą śmierć Jezusa Chrystusa za grzechy świata. Do zbawienia konieczna jest pokuta, posłuszeństwo i odrodzenie z Ducha Świętego, na mocy śmierci Jezusa Chrystusa – który będąc odwiecznym Bogiem, przyszedł na Ziemię w ludzkiej, upadłej naturze i żył życiem doskonałym, nigdy nie grzesząc. Odrzuca się predestynację, doktrynę Raz zbawiony, na zawsze zbawiony oraz Tajemnicze Pochwycenie ludu Bożego przed plagami. Ruch Reformacyjny wierzy, że od momentu zaistnienia grzechu we wszechświecie, trwa wielki bój pomiędzy Bogiem, a szatanem, w który zaangażowane są wszystkie istoty. Powtórne przyjście Chrystusa Zgodnie z nazwą Kościół kładzie nacisk na dwie istotne doktryny. Pierwsza z nich to wiara w bliski powrót Jezusa Chrystusa na ziemię, który zakończy obecną epokę zła zmartwychwstaniem sprawiedliwych i zabraniem ich do nieba na tysiąc lat, w celu przeprowadzenia sądu. Po Millenium nastąpi trzecie przyjście Chrystusa na Ziemię, Sąd ostateczny i zamieszkanie zbawionych na Ziemi. Sabat (dzień sobotni) Druga istotna nauka to Szabat jako dzień święty zgodnie z IV przykazaniem biblijnego dekalogu (Wj. 20,8). Sobotnie święto uznaje się za nieprzemijający w czasie dzień odpocznienia (Hebr. 4,9). Wyznawcy w każdą sobotę uczestniczą w nabożeństwach, składających się z dwóch części: studium Biblii przeprowadzanego na podstawie międzynarodowego kwartalnika pt. Sobotnie Lekcje Biblijne oraz Kazania Słowa Bożego; powstrzymują się w tym dniu od pracy zarobkowej, rozmów na tematy świeckie oraz obowiązków całego tygodnia, skupiając uwagę na Bogu. Obrzędy Kościoła Kościół uznaje trzy obrzędy: chrzest przyjmowany w wieku świadomym przez całkowite zanurzenie w wodzie, w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, obrzęd pokory – umywanie nóg, oraz społeczność chleba i wina podczas Wieczerzy Pańskiej. Reforma zdrowia i ubioru, działalność społeczna Wyznawcy Kościoła prowadzą zdrowy tryb życia całkowicie powstrzymując się od tytoniu, alkoholu, narkotyków, herbaty, kawy. Wszystkich członków obowiązuje dieta wegetariańska. Kościół czynnie popiera i propaguje wegetarianizm na całym świecie ( poprzez wydawanie literatury oraz w swoich placówkach). Członkowie są zobowiązani do godnego prezentowania Chrystusa przez właściwe ubieranie się i odrzucenie biżuterii (Iz. 3; 1Tym 2,9-10). Ruch Reformacyjny posiada w różnych krajach własne szkoły, uczelnie, sanatoria, szpitale i domy wydawnicze. Pismo Święte Podstawą wszelkiej nauki i praktyki jest jedynie Pismo Święte (39 ksiąg Starego Testamentu i 27 ksiąg Nowego Testamentu). Kościół odrzuca wszystkie apokryfy i księgi deuterokanoniczne pod względem kanonicznym, nie podważając jednak zawartych w nich faktów potwierdzonych przez historię. Sąd śledczy Kościół uważa, że po okresie „2300 wieczorów i poranków” (Dn 8,14) kończących się w roku 1844, żyjemy w okresie pierwszej fazy sądu Bożego (sądu śledczego) oraz pieczętowania „stu czterdziestu czterech tysięcy” (Obj. 7). Kościół swoje posłannictwo widzi w głoszeniu światu orędzia trzech aniołów (Obj. 14) mówiącego o nadejściu godziny sądu Bożego, powszechnym odstępstwie w religiach, sfałszowaniu dekalogu i rychłym powrocie Chrystusa na Ziemię w chwale. Świątynia w niebie i pośrednictwo Chrystusa Ruch Reformacyjny wierzy, że w niebie znajduje się świątynia wyglądająca tak samo, jak ta na Ziemi za czasów Mojżesza (Hebr 8, Uważa się, że została wzniesiona przez samego Boga i jest miejscem, w którym obecnie znajduje się Jezus Chrystus pełniąc urząd arcykapłana i jedynego pośrednika między Bogiem a ludźmi aż do zakończenia czasu łaski. Małżeństwo Małżeństwo uważane jest za świętą instytucję ustanowioną przez Boga w Edenie. Odrzuca się możliwość ponownego zawarcia ślubu, aż do śmierci jednego z małżonków. Dary Ducha Świętego i Duch Proroctwa Kościół wierzy w aktualność darów Ducha Świętego. Ellen G. White uznaje się za prorokinię Bożą w czasie końca, która ma wzmocnić i pokrzepić lud Boży, dając mu natchnione świadectwa od Boga. Jej pisma stanowią natchniony komentarz do Biblii, jako do jedynej podstawy wiary, który pomaga ustrzec się przed błędną interpretacją Słowa Bożego. Tradycja apostolska Kościół odrzuca autorytet tradycji, a więc także zwierzchnictwo papieża, modlitwy do świętych, chrzest niemowląt, spowiedź, kult obrazów, świętych, relikwii i Maryi, krucyfiksy, transsubstancjację, odpusty, msze święte, nieśmiertelność duszy, modlitwy za zmarłych, ludzkich kapłanów, sakramenty, niepokalane poczęcie Maryi Panny, wieczne męki piekielne, czyściec, świętość niedzieli (zamiast tego święci się sabat), Sukcesję apostolską, i inne nie wynikające z Biblii nauki i zwyczaje. Odrzuca się również istnienie świętych miejsc (świątynie, sanktuaria, katedry), świętej kasty (księża, papieże) oraz świętych rytuałów. Przepisy Żydowskie Uważa się, że Jezus Chrystus zniósł ważność Mojżeszowego Prawa Ceremonialnego, które regulowało kwestie służby kapłanów w świątyni, obrzezania i świąt żydowskich, wypełniając je na sobie. Nie naruszył jednak ważności Prawa Moralnego – Dziesięciu Przykazań. Pacyfizm i polityka Z uwagi na to, że Kościół w całości akceptuje Dekalog, istotną sprawą staje się pacyfizm. Wyznawcy Ruchu Reformacyjnego nie uczestniczą w działaniach wojennych, czego dowód dali podczas obu wojen światowych, gdy większość chrześcijan służyła w armii, oni byli prześladowani i mordowani za odmowę przelania krwi wroga. Do dzisiaj Kościół stoi na stanowisku, iż nie należy mieszać się w sprawy militarne i polityczne. Ta zasada miłości bliźniego i uznanie życia za wartość najwyższą wyróżnia Ruch Reformacyjny spośród innych wyznań protestanckich i adwentystycznych. Publikacja Kościoła pt. Pamiętnik „Nie umiłowali duszy swojej aż do śmierci” jest zebraniem dowodów świadczących o wierności adwentystów reformowanych wobec zasad wiary podczas prześladowań hitlerowskich, za co spotkały ich tortury i śmierć. Stosunek do objawień Ellen White Szesnasta zasada wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny naucza: Zgodnie z obietnicą Bożą z Dziejów Apostolskich 2:17-21, dar proroctwa został przywrócony Kościołowi w ostatnich dniach, nie jako środek zastępczy dla Biblii, ani dodatek do niej, lecz jako przewodnik i jako znak wyróżniający ostatek ludu Bożego. Natchnione pisma zwracają naszą uwagę na zasady biblijne jako regułę wiary i praktyki, oraz pomagają nam ustrzec się przed błędną interpretacją Słowa Księga Mojżeszowa 12:6; Druga Księga Kronik 20:20; Przypowieści Salomona 29:18; Księga Ozeasza 12:13; Księga Amosa 3:7; List do Efezjan 4:8-11; Pierwszy list do Tesaloniczan 5: Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny traktuje dzieła Ellen G. White jako natchnione przekazy od Boga do jego ludu. Jest sprawą dyskusyjną, czy nie wyklucza to wyższości Biblii, choć sam Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny twierdzi, iż Biblię traktuje jako jedyną nieomylną zasadę wiary i praktyki (akceptując w pełni protestancką zasadę Sola scriptura), zaś pisma Ellen G. White jako wyłącznie „pomagające ustrzec się przed błędną interpretacją Słowa Bożego”[12]. Zgodnie z przesłaniem książek Ellen G. White, wszyscy Adwentyści Reformowani są wegetarianami, pacyfistami, nie są członkami związków zawodowych, kobiety nie noszą spodni itp. Jednak wszelkie rady Ellen G. White do których stosuje się Ruch Reformacyjny, nie zaprzeczają Pismu Świętemu, lecz decydują, jak mają się zachować członkowie w przypadku spraw nieporuszanych w Biblii ze względu na odmienną kulturę i czasy. Pismo Święte uznane jest za najwyższy i ostateczny autorytet. Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny uznaje, że sam Bóg, a nie Ellen G. White, jest właściwym autorem jej książek, co potwierdza słowami samej Ellen G. White: „Nie piszę nic, co wyrażałoby po prostu moje własne idee. One są tym, co Bóg odsłonił przede mną w widzeniu – to drogocenne promienie światła spływające od Tronu”[13]. „We wszystkich Twoich przekazach mów jako ta, do której przemówił Pan. On jest Twoim autorytetem”[14]. „Ludzie mogą układać plany jeden za drugim, a wróg będzie usiłował odciągnąć dusze od Prawdy, ale wszyscy, którzy wierzą, że Pan mówił przez siostrę White i dał jej poselstwo, będą zabezpieczeni przed zwiedzeniami, które przyjdą w tych ostatnich dniach”[15]. Zdaniem Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny przywrócenie daru prorokowania Kościołowi w czasie końca było przepowiedziane w Biblii. Oficjalne publikacje Kościoła Książki Fundamentalne Nauki Chrześcijańskie Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch ReformacyjnyAutor: Doktrynalne Konsylium Generalnej Konferencji Tytuł oryginału: Fundamental Christian Doctrines of the Seventh Day Adventist Reform MovementOficjalna deklaracja wiary opracowana przez Generalną Konferencję. Zawiera ona 25 zasad wiary wraz z obszernym komentarzem i cytatami biblijnymi. Jest to rozszerzona i uzupełniona wersja zasad wiary przyjętych przez Kościół podczas sesji Generalnej Konferencji w roku 1925 w Gocie. Historia Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch ReformacyjnyAutor: A. Balbach Tytuł oryginału: History of the Seventh Day Adventist Reform MovementObszerne dzieło ukazujące okoliczności powstania i rozwoju Ruchu Reformacyjnego na całym świecie. Pierwsze rozdziały skupiają się wokół Generalnej Konferencji w Minneapolis, w stanie Minnesota, w roku 1888, odstępstwie w roku 1914 i wczesnym doświadczeniom reformatorów. Kolejne opisują postęp dzieła na skale ogólnoświatową, zorganizowanie się w roku 1925 oraz historię Kościoła w wielu krajach. Śpiewnik ReformacyjnyAutor: Komitet Muzyczny Generalnej Konferencji Tytuł oryginału: Reformation HymnalOficjalny śpiewnik Kościoła, zawierający 700 pieśni. Zawarte w nim pieśni to zarówno tradycyjne pieśni adwentystyczne, jak też pieśni innych wyznań. Wśród autorów i kompozytorów pieśni w nim zawartych, najsławniejsi to Fanny J. Crosby, William J. Kirkpatrick, Franklin E. Belden, Marcin Luter, czy Charles Wesley. Śpiewnik ten dostępny jest wielu wersjach językowych. Nie bój się mała trzódkoAutor: White Tytuł oryginału: Fear Not, Little FlockJest to chrystocentryczny materiał zawierający tekst Biblijny na każdy dzień roku opatrzony komentarzem Ellen G. White. Stosuje się go do prowadzenia porannego rozmyślania nad Słowem Bożym. Pieczętowanie Ludu BożegoAutor: Sas Tytuł oryginału: Sealing of God's PeoplePublikacja prezentuje kwestię klasy opieczętowanych oraz samego pieczętowania z punktu widzenia Biblii, pierwszych adwentystów, stanowiska Ellen G. White oraz materiałów zawartych w Seventh-Day Adventist Encyclopedia. Autor był prezydentem Generalnej Konferencji w latach 1995 do 2003. Czasopisma Generalna Konferencja publikuje trzy kwartalniki: Reformation Herald (Zwiastun Reformacyjny), Sabbath Bible Lessons (Sobotnie Lekcje Biblijne), jako podręcznik do prowadzenia Szkoły Sobotniej, oraz Youth Messenger – czasopismo dla młodzieży. Są one następnie tłumaczone i wydawane w różnych językach. Dialog ekumeniczny Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny w pełni popiera wolność religijną i prawo do niej każdego człowieka. Członkowie są zobowiązani do poszanowania wszystkich ludzi bez względu na wyznanie czy narodowość. Kościół jednak nie jest i nie był nigdy członkiem organizacji międzywyznaniowych ani ekumenicznych. Nie popiera także w żaden sposób dialogu ekumenicznego, co różni go od innych wyznań adwentystycznych. Kościół w Polsce Działalność W Polsce Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny reprezentowany jest głównie na Śląsku (zbór w Katowicach), choć członkowie znajdują się również na Pomorzu, Lubelszczyźnie, Podkarpaciu czy w Polsce centralnej. Kościół dysponuje domem modlitwy znajdującym się w Rudzie Śląskiej. Prowadzi nabożeństwa i odczyty w różnych częściach Polski, wydaje literaturę religijną, z czego co kwartał Sobotnie Lekcje Biblijne oraz co rok Odczyty na tydzień modlitwy. Prowadzi działalność dobroczynną i zdrowotną. Czynnie propaguje wegetarianizm. Popiera ochronę środowiska. Kwestie prawne Ruch Reformacyjny jest od roku 1990 wpisany do Rejestru Kościołów i Związków Wyznaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji RP pod nr 48, z początku pod źle przetłumaczoną nazwą „Społeczność Adwentystów Dnia Siódmego Poruszenie Reformacyjne”, a obecnie „Adwentyści Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny”, co jest poprawnym tłumaczeniem oryginalnej nazwy wspólnoty: „Seventh Day Adventist Reform Movement”. Jest społecznością działającą legalnie na terenie całej Polski. Przewodniczącym Zjednoczenia Polskiego jest Paweł Zając. Ciekawostki Nazwy Kościoła w wybranych językach: Seventh Day Adventist Reform Movement (język angielski) Adventistoj de la Sepa Tago – Reformacia Movado (esperanto) Adventistes du Septieme Jour Mouvement des Reformes (język francuski) Iglesia Adventista del Séptimo Día Movimiento de Reforma (język hiszpański) Zevende Dags Adventisten Reformatie Beweging (język niderlandzki) Gemeinschaft der Siebenten Tags Adventisten Reformationsbewegung (język niemiecki) Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny (język polski) Igreja Adventista do Sétimo Dia Movimento de Reforma język portugalski Церковь Адвентистов Седьмого Дня Реформационного Движения (język rosyjski) Biserica Adventistă de Ziua a Şaptea – Miscarea de Reforma (język rumuński) Reformni Pokret Adventista Sedmog Dana (język serbski) Hetednap Adventista Reformmozgalom (język węgierski) Avventisti del Settimo Giorno Movimento di Riforma (język włoski) Dane teleadresowe Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny w Rzeczypospolitej Polskiej ul. Piłsudskiego 149 41-707 Ruda Śląska Zobacz też Generalna Konferencja Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Kościół Reformowany Adwentystów Dnia Siódmego Milleryzm Przypisy ↑ a b c Unique dialogue between Sabbatarian Adventists explores shared values and distinctive beliefs. [dostęp 2021-01-24]. ↑ a b Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2020, s. 199, ISSN 1506-0632. ↑ White, Testimonies for the Church, tom I, s. 361 ↑ Crisis in Germany (ang.). [dostęp 2018-01-08]. ↑ Pamiętnik „Nie umiłowali duszy swojej aż do śmierci” ↑ zob. Pamiętnik „Nie umiłowali duszy swojej aż do śmierci”, s. 16 ↑ Follow Their Faith, s. 27 ↑ Follow Their Faith, s. 21 ↑ Pamiętnik „Nie umiłowali duszy swojej aż do śmierci”, s. 15 ↑ Follow Their Faith, s. 23 ↑ Zasady Wiary Ogólnoświatowego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny, Roanoke, 2001 ↑ Zasady Wiary Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny, opracowane przez Doktrynalne Konsylium Generalnej Konferencji ↑ White, Testimonies for the Church, tom V, s. 67 ↑ White, Letter 186/1902 ↑ White, Selected Messages, tom III, s. 83, 84. Linki zewnętrzne Generalna Konferencja Kościoła Departament Zdrowia Generalnej Konferencji Kościoła Departament Ewangelizacji Generalnej Konferencji Kościoła Centrum Edukacyjne Kościoła w Brazylii Restauracja Wegetariańska prowadzona przez Kościół Szkoła im. Izaaka Newtona prowadzona przez Kościół Klinika Naturalistyczna prowadzona przez Kościół Materiały w języku polskim Kościół w Australii Kościół w Północnej Brazylii Kościół w Południowej Brazylii Kościół w Kanadzie Kościół w Serbii Kościół w Niemczech Kościół we Włoszech Kościół w Mołdawii Kościół w Rumunii Kościół w Południowowschodnich Stanach Zjednoczonych Kościół w Północnozachodnich Stanach Zjednoczonych Kościół na Filipinach Kościół na Węgrzech Kościół w Holandii Kościół na UkrainiepdeWspólnoty sabatariańskie
lW0xQe4. 166 201 77 53 203 327 144 90 179adwentyści dnia siódmego czy to sekta
